با سلام

در یکی از پیامهای دوستان خواسته بودند  که صفات پیامبر در قرآن را مطرح کنیم ؛من هم در این پست برخى از اوصاف آن حضرت که در قرآن آمده است را آورده ام ، تا گوشه ای از صفات پیامبر را به تصویر بکشم و ان شاء الله ما هم از زلال پاک معارف ناب قرآنی و نبوی بهره مند شویم.

اوصاف آن حضرت در قرآن عبارت است از:

1 . «رحمة للعالمین»: پیامبر نسبت به همه جهانیان رحمت بود . (انبیاء ، 107)

2 . «شاهد»: پیامبر اسلام هم شاهد بر اعمال امت است و هم شاهد و گواه بر انبیاى پیشین . (احزاب ، 45)

3 . «مبشر»: پیامبر ، بشارت دهنده نیکوکاران به پاداش بى پایان پروردگار ، به سلامت و سعادت جاودان و به پیروزى و موفقیت پرافتخار است . (احزاب ، 45)

4 . «نذیر»: پیامبر اسلام ، انذار دهنده کافران و منافقان از عذاب دردناک الهى ، از خسارت تمام سرمایه هاى وجودى و از سقوط در دامان بدبختى در دنیا و آخرت است . (احزاب ، 45)

5 . «سراج منیر»: پیامبر ، مشعل نور افشان است; معجزات و دلایل روشن ، نشانه هاى صدق دعوت اوست; او چراغ روشنى است که خودش گواه خویش است; تاریکى ها را مى زداید و چشم ها و دل ها را به سوى خود متوجه مى کند . (احزاب ، 46)

6 . «شدت ارتباط پیامبر با مردم»: به تحقیق پیامبرى از خودتان براى تان آمد . (توبه ، 128)

7 . «رئوف و رحیم بودن نسبت به مؤمنان»: با مؤمنان رئوف و رحیم است . (توبه ، 128)

و . . .

این هم عین پیامی  که یکی از دوستان در قسمت پیامهای پست  علی(علیه السلام) در معراج  ارسال کرده،  آورده، به آن جواب داده ام

 سلام:

 منظور از مکان قرب چیست و چرا از فاصله دو کمان  نام برده می شود؟

مگر خدا ماده است که جایگاهی فیزیکی داشته باشد که این فاصله را با معیار هایی این چنینی بسنجیم؟

 پاسخ:

با سلام به شما دوست عزیز در ارتباط با سوال شما به 2 نکته ضروری اشاره می کنم:

1. «دُنو» مصدر فعل «دنى» و به معناى نزدیکى است . کلمه «تدلّى» مصدر فعل «تدلّى» و به معناى بسته شدن و آویزان گشتن چیزى است و به طور کنایه ، براى شدت نزدیکى به کار رفته است ; پس منظور قرب در< فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَى> ؛النجم/ 9  به صورت کنایه و براى شدت قرب است و منظور از آن ، قرب مقامى است ; و نه مکانى ; زیرا خداوند متعال جسم نیست تا با بندگانش فاصله مکانى داشته باشد ، نه اینکه مکانی متصور شویم تا این شبهه وارد شود و نمى توان گفت ، فاصله خدا با بندگانش این مقدار است . کاربرد «قرب » در این جا کاربردى مجازى است نه حقیقى ; یعنى واقعاً وجود خارجى این شخص ، در نزدیکى وجود خارجى آن شخص قرار نگرفته است ; بلکه از آن رابطه خاص روحى که از طرف مخدوم نسبت به خادم برقرار شده و آثارى که بر این رابطه روحى مترتب است ، مجازاً و تشبیهاً به «قرب » تعبیر شده است .

2. این گونه تشبهات که در قرآن هم وجود دارد بیشتر به خاطر تقریب به ذهن و درک و فهم بهتر مردم به کار رفته است  به این صورت که اگر بخواهیم نزدیکی را بیان کنیم این گونه بیان می شود برای مثال  در قرآن در برای خدا دست فرض شده  <یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ>؛ الفتح/10 ؛وهمچنین برای خداوند عرش قائل شده است<اِنَّ رَبَّکُمُ اللَّهُ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ ...>؛الأعراف/54؛این در حالی است که برای هر کدام از این کلمات در جای خود  معنای خاصی غیر از معنای لغوی آن لحاظ شده است . که بهتر است برای مطالعه بیشتر به تفاسیر مراجعه کنید

چند روزی است که بحث معراج را شروع کرده ام و به نظر می رسد بحث داغ و جالب توجهی بوده است  بعضی از دوستان با ابراز محبت های فراوانی مرا دلگرم کردند و بعضی هم با ارسال سوالاتی با جدیت در این مباحث شرکت کردند و در همین زمینه سوالات متعددی شده که من هم تصمیم گرفته ام تا بحث معراج را  ادامه دهم و به همین سوالات پاسخ دهم و بعد از آن مسائل دیگر را مطرح کنم؛ به این پست، عین پیامی را که یکی از دوستان در قسمت پیامها ارسال کرده، را می آورم و به آن جواب داده ام