گزیده ای از سیره پیامبر اعظم (ص(

‏ پیغمبر اعظم حضرت محمد بن عبد الله(ص)که نبوت به او پایان یافت، در سال 570 بعد از میلاد متولد شد، در چهل سالگى به نبوت مبعوث گشت، سیزده سال در مکه مردم را به اسلام دعوت کرد و سختیها و مشکلات فراوان متحمل شد و در این مدت گروهى زبده تربیت کرد و پس از آن به مدینه مهاجرت نمود و آنجا را مرکز قرار داد.ده سال در مدینه آزادانه دعوت و تبلیغ نمود و با سرکشان عرب نبرد کرد و همه را مقهور ساخت.پس از ده سال همه جزیرة العرب مسلمان شدند.آیات کریمه قرآن تدریجا در مدت بیست و سه سال بر آن حضرت نازل شد.مسلمین شیفتگى عجیبى نسبت به قرآن و هم نسبت به شخصیت رسول اکرم نشان مى‏دادند.رسول اکرم در سال یازدهم هجرى، یعنى یازدهمین سال هجرت از مکه به مدینه، که بیست و سومین سال پیامبرى او و شصت و سومین سال از عمرش بود درگذشت در حالى که جامعه‏اى نوبنیاد و مملو از نشاط روحى و مؤمن به یک ایدئولوژى سازنده که احساس مسؤولیت جهانى مى‏کرد تاسیس کرده و باقى گذاشته بود.

آنچه به این جامعه نوبنیاد، روح و وحدت و نشاط داده بود دو چیز بود: قرآن کریم که همواره تلاوت مى‏شد و الهام مى‏بخشید، و دیگر شخصیت عظیم و نافذ رسول اکرم که خاطرها را به خود مشغول و شیفته نگه مى‏داشت.اکنون درباره شخصیت رسول اکرم اندکى بحث مى‏کنیم:

دوران کودکى

هنوز در رحم مادر بود که پدرش در سفر بازرگانى شام در مدینه در گذشت.جدش عبد المطلب کفالت او را بر عهده گرفت.از کودکى آثار عظمت و فوق العادگى از چهره و رفتار و گفتارش پیدا بود.عبد المطلب به فراست دریافته بود نوه‏اش آینده‏اى درخشان دارد.

هشت‏ساله بود که جدش عبد المطلب درگذشت و طبق وصیت او ابوطالب عموى بزرگش عهده‏دار کفالت او شد.ابوطالب نیز از رفتار عجیب این کودک که با سایر کودکان شباهت نداشت در شگفت مى‏ماند.

هرگز دیده نشد مانند کودکان همسالش نسبت به غذا حرص و علاقه نشان بدهد، به غذاى اندک اکتفا مى‏کرد و از زیاده روى امتناع مى‏ورزید  .بر خلاف کودکان همسالش و بر خلاف عادت و تربیت آن روز، موهاى خویش را مرتب مى‏کرد و سر و صورت خود را تمیز نگه مى‏داشت.

ابوطالب روزى از او خواست که در حضور او جامه‏هایش را بکند و به بستر رود.

او این دستور را با کراهت تلقى کرد و چون نمى‏خواست از دستور عموى خویش تمرد کند به عمو گفت: روى خویش را برگردان تا بتوانم جامه‏ام را بکنم.ابوطالب از این سخن کودک در شگفت‏شد، زیرا در عرب آن روز حتى مردان بزرگ از عریان کردن همه قسمتهاى بدن خود احتراز نداشتند.ابوطالب مى‏گوید: «من هرگز از او دروغ نشنیدم، کار ناشایسته و خنده بیجا ندیدم، به بازیهاى بچه‏ها رغبت نمى‏کرد، تنهایى و خلوت را دوست مى‏داشت و در همه حال متواضع بود».

خلاصه‏اى از سیره و خلق و خوى شخصى رسول اعظم.

تنفر از بیکارى و بطالت

از بیکارى و بطالت متنفر بود، مى‏گفت: «خدایا!از کسالت و بى‏نشاطى، از سستى و تنبلى و از عجز و زبونى به تو پناه مى‏برم.»

مسلمانان را به کار کردن تشویق مى‏کرد و مى‏گفت: «عبادت هفتاد جزء دارد و بهترین جزء آن کسب حلال است».

امانت

پیش از بعثت براى خدیجه - که بعد به همسرى‏اش درآمد - یک سفر تجارتى به شام انجام داد.در آن سفر بیش از پیش لیاقت و استعداد و امانت و درستکارى‏اش روشن شد.او در میان مردم آنچنان به درستى شهره شده بود که لقب «محمد امین‏» یافته بود.امانتها را به او مى‏سپردند.پس از بعثت نیز قریش با همه دشمنى‏اى که با او پیدا کردند، باز هم امانتهاى خود را به او مى‏سپردند، از همین‏رو پس از هجرت به مدینه، على(علیه السلام)را چند روزى بعد از خود باقى گذاشت که امانتها را به صاحبان اصلى برساند.