و اما تو اي حسين !
با تو چه بگويم ؟
" شب تاريک و بيم موج و گردابي چنين حائل "!
و تو اي چراغ راه ،
اي کشتي رهايي ،
اي خوني که از آن نقطه ي صحرا ، جاودان مي طپي ، و مي جوشي ، و
در بستر زمالن جاري هستي ، و بر همه ي نسل ها مي گذري ،
و هر زمين حاصل خيزي را سيراب مي کني ،
و بذر شايسته را ، در زير خاک ، مي شکافي ، و مي شکوفاني ،
و هر نهال تشنه اي را به برگ و بار حيات و خرمي مي نشاني ،
اي آموزگار بزرگ شهادت !
برقي از آن نور را بر اين شبستان سياه و نوميد ما بيفکن ،
قطره اي از آن خود را در بستر خشکيده و نيم مرده ي
ما جاري ساز ، و تفي از آتش آن
صحراي آتش خيز را به اين زمستان سرد و فسرده ي ما ببخش.
اي که " مرگ سرخ" را برگزيدي
تا عاشقانت را از " مرگ سياه "بر هاني ،
تا با هر قطره ي خونت ،
ملتي را حيات بخشي ، و تاريخي را به طپش آري ،
و کالبد مرده و فسرده ي عصري را گرم کني ،
و بدان جوشش و خروش زندگي و عشق و اميد دهي !
ايمان ما ،
ملت ما ،
تاريخ فرداي ما ،
کالبد زمان ما ،

" به تو خون تو محتاج است "

دکتر علي شريعتي